La fin d’une histoire…de radio dan, naar het heerlijke nummer van Marc Lavoine en Zoe Madimmi: Ja, de wortels van mijn Franse en Noord-Afrikaanse origine blijven in sommige aspecten zichtbaar. Alleen wanneer het me uitkomt. 😉

Het einde van een radioverhaal genaamd Zwarte Prietpraat op NPO Radio 1, met Prem Radhakishun. Vannacht volgt de laatste uitzending. Hoewel Zwarte Prietpraat zo niet ‘in my lane’ was en ik in de afgelopen jaren steeds meer ben gaan trechteren in wat ik wel en niet wil doen, hebben we tussen deze foto (zie hieronder) en nu veel leuke audio-archieven samengesteld. Gelukkig hebben we de audio nog… Bijvoorbeeld: audio 1, audio 2, audio 3, audio 4, audio 5, audio 6 en audio 7.

(De persoon op de foto voelt voor mij aan als een heel ander mens, maar dat terzijde. Wat vele jaren met een mens kunnen doen. Ik spreek alleen voor de persoon rechts in beeld natuurlijk.)

Het bleef een feest om keer op keer met Prem achter de microfoon te gaan zitten en urenlang op de golven van onze woorden te surfen. Want met Prem radio maken, ging altijd als vanzelf. Tja, we drukten over en weer op wat knoppen en dan volgde er een theatrale en natuurlijke dynamiek die perfect in elkaar zat. Maar er was nog iets dat ons bond, los van vriendschap natuurlijk, namelijk het oprechte gegeven dat we allebei enigszins rebels zijn en ons niets door anderen laten opleggen waarmee we niet trouw zouden raken aan onszelf. We doen het volgens wat wij voor onszelf goed vinden.

En weet je? Prem moet je een beetje zien als Gorgonzola: het vraagt om een mix van doortastendheid, finesse, rijping en tolerantie om er volledig van te kunnen genieten. Of je snapt het, of je snapt het niet. Of je vindt het lekker, of niet. Er is niets in het midden.

Proost met straks na middernacht bij Prem vast wat sterks en bij mij een saai theetje, of misschien toch een volle, kruidige port? 🍾 🍷 🍻